شادی Happiness

ما نباید برای رسیدن به خوشبختی همان مسیری را که اجتماع و یا دیگران طی کرده و برای رسیدن به آن دیکته می کند را بپذیریم، بد نیست که توجه به آن نماییم ولی اجباری در پذیرش آن نداشته باشیم و الاّ پشیمانی سودی ندارد! و زمان به عقب برنمی گردد.

مثلاً: «من باید تحصیلات عالیه نمایم!» «من باید ثروتمند شوم!» «من باید نمرات عالی بگیرم!» چرا؟ چون خوشبختی من در آن است.

بله تحصیلات عالیه کردن، ثروتمند شدن، نمرات عالی گرفتن خوب است و بسیاری را به خوشبختی می‌رساند ولی دلیلی ندارد که هر کسی تحصیلات عالیه داشت، نمرات عالی گرفت و ثروتمند شد حتماً خوشبخت هم باشد و هر کس که این صفات را نداشت بدبخت باشد!!

این گونه افراد در لبه ی پرتگاه بحران هویت قرار دارند و هر لحظه ممکن است با پیش آمدن یک حادثه ی غیر مترقبه یا بحران نه چندان بزرگ در زندگی خود به پوچی برسند و هیچ دلیلی برای ادامه ی زندگی خویش نیابند، لذا باید به نیروهای بالقوه ی درون مان اعتماد داشته باشیم و سعی در تجلی یافتن آن ها نماییم.

باید توجه داشته باشیم، به فعالیت هایی بپردازیم که احتمال موفق شدن را در آن بیابیم نه اینکه به فعالیت هایی دست بزنیم که دارای ریسک بالا و خطرناک هستند و الاّ منجر به شکست و ناکامی می گردد. به عبارت دیگر باندازه گلیم خود پای خویش را دراز نماییم، و دست از زیاده طلبی برداریم. باید برای تصمیم گیری های زندگی خویش به خودآگاهی برسیم و به توانایی ها و ناتوانی های خود واقف باشیم. در تصمیم گیری های زندگی به داشته های خود اکتفا نکنیم بلکه به نداشته های خود نیز نظری بیفکنیم و بر اساس مجموعه ی نقاط مثبت و منفی خویش تصمیم ها را بگیریم.

باری را بلند نکنیم که به مقصد نرسانیم! آن وقت اگر شکست خوردیم این شکست پل پیروزی ما خواهد بود. نردبان ترقی و صعود ما به قله های موفقیت خواهد بود. زیرا اعتماد بنفس شما در این گونه شکست ها ضربه نمی خورد. زیرا عملکرد خود را به درستی تجزیه و تحلیل می نمایید و از آنالیز صحیح آن برنامه ‏ی بعدی خود را در مسیر صحیح هدایت می نمایید. از آن جائی که علیرغم باور غلط عموم مردم با شکست باعث پایین آمدن عزت نفس و اعتماد بنفس می گردد و انسان را ناامید می نماید، این گونه نیست خود شکست لزوماً بد نیست بلکه «احساس شکست» بد است، کما این که هر پیروزی افراد را خوشنود نمی نماید و رضایت از زندگی به معنی شادی برای آن ها نمی آورد بلکه «احساس پیروزی» مهم است. در بسیاری از موارد افراد شکست می خورند، زمین می خورند ولی چون احساس شکست نمی کنند این شکست پل پیروزی آن ها خواهد شد.

وقتی سخن از شادی می زنیم بعضی افراد فکر می کنند که منظورمان جوک گفتن و جوک  شنیدن است، همیشه خندیدن است، شادی یعنی اتلاف وقت و با رفقا خوش بودن و به دور هم نشستن و گپ و گفت زدن؛ در حالی که در «روانشناسی شادی» لزوماً چنین حالاتی را شادی نمی پندارد. شاد بودن یعنی شاد زیستی و شاد زیستی یعنی رضایت از خود و زندگی خود. رضایت و خرسندی از آنچه که داریم، نه غُر زدن به آنچه که نداریم!

شادی یعنی: به آنچه هستیم و آنچه که دارا می باشیم افتخار کردن و لذت بردن از داشته های خویش نه غصه خوردن از نداشته ی خویش. نگاه به قسمت پایین لیوان نه به قسمت بالای آن.

شادی یعنی: خشنودی از استعدادهای بالقوه ی خویش و امید به فعال کردن آن ها، امید به زندگی. شادی یعنی توقعات خود را پایین آوردن که نتیجه ی آن بالا رفتن امید است، امید؛ ایجاد کردنی نیست، بلکه کشف است، یافتن است. امید دادنی نیست امید یافتنی است بنابر این هر آینه نگرش شما پرتوقعی و زیاده طلبی باشد قطعاً امید از نهاد شما رخت بر می بندد و هر آینه سپاسگزار و شاکر آنچه دارید باشید قطعاً امید درون شما موج می زند و هیچ رویدادی نمی تواند ناامیدتان نماید!

برای رسیدن به اهداف بلند و والای خویش شاد باشید یعنی به داشته های خویش افتخار نمایید و از نداشته ها احساس حقارت ننمایید، از نداشته های خویش احساس حقارت و خجالت ننمایید.

شادزیستی یعنی سپاسگزار بودن از آنچه که داریم و ناسپاسی نکردن از آنچه که نداریم. شادی یعنی سپاسگزار بودن به آنچه که داریم و تلاش به سوی آنچه که آرزوی داشتن آن را داریم.

شادی در بیان حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام این گونه تعریف شده است:

“به آنچه که دارید قانع باشید و به آنچه که می خواهید برسید تلاشگر باشید”  شادزیستی یعنی برای زندگی خود هدف معین نمایید، بی هدفی و بدون این که استراتژی خاصی در زندگی داشته باشید و باری به هر جهت داشتن، انسان را ناشاد و ناراضی می نماید.

شادزیستی را می توان در دو جمله خلاصه کرد:

• تعیین هدف و استراتژی
• برنامه ریزی کردن و انجام آن

شادزیستی یعنی نگرش و بینش صحیح به زندگی، نگرش صحیح به زندگی یعنی دست به اعمال تکانشی نزدن، دست به اعمال تخریب دیگران نزدن و از رقابت نادرست پرهیز کردن، نگرش صحیح به زندگی یعنی هدف وسیله را توجیه ننماید، یعنی رسیدن به هدف، ولی با در نظر گرفتن اصول صحیح اخلاقی و وجدانی.

شادزیستی یعنی ترس و هراس های بیهوده را از زندگی بیرون کردن یعنی داشتن شجاعت و ابرازگری احساسات درونی یعنی فعالیت کردن در مسیری که بدان علاقمند هستید؛ به شغلی بپردازید که آن را دوست دارید، رشته تحصیلی را انتخاب کنید که به آن علاقه مندید، نه آن که بطور خودآگاه یا ناخودآگاه به شما تحمیل شده باشد.

شادزیستی یعنی کشف قدرت های درون و رشد صحیح آنها و شکوفایی آن، شادزیستی یعنی ره صدساله را یک شبه طی نکردن!! شادزیستی یعنی بلندپروازی های غیر منطقی و غلط نداشتن.

شادزیستی یعنی نگاه به گذشته ی خویش و بررسی و تجزیه و تحلیل آن نه به این که چرا گذشته من نابسامان بوده است. شادزیستی یعنی نگاه ژرف و سترگ بر آینده معلوم یا برنامه ریزی دقیق بر اساس تجارب گذشته. شادزیستی یعنی کسب تجربه از گذشته و استفاده ی مفید آن در آینده. شادزیستی یعنی از یک سوراخ دو بار گزیده نشوید! شادزیستی یعنی تغییر و تحول گسترده و ژرف در ضمیر ناخودآگاه خویش، البته تغییر ضمیر ناخودآگاه به زمان بیشتری نیاز دارد. و یک شبه تغییر نمی نماید.

ضمیر ناخودآگاه مقاومت بالایی دارد اگر با او به مبارزه بپردازی قطعاً شکست خواهی خورد ولی اگر با او کنار بیایی به مرور و آهسته او را تغییر می دهی و مسلماً موفق خواهی شد!

در نهایت شادزیستی یعنی غصه نخوردن از شکست، نهراسیدن از ریسک کردن، برنامه ریزی و استراتژی داشتن و در یک کلام خشنودی و رضایت از خویش و زندگی خویش داشتن.