اوقات فراغت Leisure Time

از باورهای غلطی که در ذهن ها درباره اوقات فراغت جای گرفته است، این است که تا می توانیم اوقات فراغت بچه ها را پر کنیم تا از آسیب هایی که از بیکاری ایجاد می گردد در امان بمانند!!

در حالی که اگر به تعریف و مفهوم اصلی اوقات فراغت بپردازیم و با اهدافی که برای آن تعیین می نماییم، درمی یابیم که این معنی اصلاً درست نیست.

اوقات فراغت به زمانی اطلاق می شود که کاملاً غیر رسمی، غیر جدّی و غیر مستقیم است. یعنی ساعاتی از شبانه روز که فرد تحت آموزش رسمی و الزامی نیست و در واقع قدرت انتخاب و گزینش دارد. یعنی از میان گزینه های فراوان حق دارد بر اساس سلیقه ها و علائق خود انتخاب نماید.

با این تعریف هم اهداف و هم محتوای اوقات فراغت متفاوت می شود. اوقات فراغت زمانی است که فرد از کارهای رسمی و قانونی و کلیشه ای و به عبارتی تحمیلی، آزاد شده و به آنچه که تمایل و علاقه دارد، گرایش می یابد.

البته با اوقات فراغت نباید برخورد مقطعی کرد که فقط مختص تابستان باشد بلکه در تمام طول سال باید از اوقات فراغت به نحو احسن استفاده نمود. اوقات فراغت یک پدیده فصلی نیست. اساساً کار و فراغت دو بال یک زندگی سالم هستند. اگر کسی بخواهد یک زندگی سالم و فعال و با نشاط داشته باشد و به راحتی پرواز نماید باید هر دو بال را دارا باشد.

آن چه در اوقات فراغت مهم است برنامه ریزی است. اوقات فراغت به معنی رها بودن و ول بودن نیز نیست. هرگز نباید با برنامه ریزی سنگین و رسمی و درسی صرف اوقات فراغت را تبدیل به کار نماییم!! در واقع اوقات فراغت فرصتی است که نباید اجازه داد به تهدید تبدیل شود.

در اوقات فراغت، بچه ها باید تحت آموزش غیر مستقیم و غیر رسمی و غیر درسی قرار بگیرند و صرفاً بر اساس علائق و سلائق شخصی و ذوق فردی به پر کردن اوقاتشان پرداخت.

در واقع در اوقات فراغت باید به کارهای مورد علاقه شخصی و سرگرمی یا انتخاب بدون دغدغه پرداخت و نقش پدر و مادر و معلم فقط راهنمایی و هدایت بر اساس تعلقات و علائق فرزندان می باشد، درواقع تعیین کننده اصلی برنامه های اوقات فراغت باید خود فرد باشد نه والدین و مربیان. به عبارت دیگر مربیان و پدران و مادران، مجریان و جهت دهندگان دلسوز برای انتخاب های برتر فرزندان می باشند. والدین و مربیان بایستی به نظارت، هدایت و حمایت بپردازند.

لذا چون اوقات، اوقات فراغت است، دلیلی ندارد که تمام وقت او پر باشد و از جانب اولیاء و مربیان تحمیل شود و لذا بچه ها باید حق انتخاب گری داشته باشند و آزادانه بتوانند با سلائق خود وقت خود را پر نمایند.

حال برای این که بدانیم برای فعال کردن اوقات فراغت چه باید کرد به ذکر جزئیات آن می پردازیم:

حق انتخاب گری فرزندان، مورد علاقه بودن رشته انتخابی، غیر درسی بودن رشته مگر به انتخاب خود او، مفرّح بودن، مفید و مؤثر بودن کلاس ها، بسیار امر مهمی است با دادن تکالیف سنگین نیروی روانی بچه ها را مضمحل ننماییم، که دانش آموز با خستگی و فرسودگی سال تحصیلی جدید را آغاز نماید.

لذا اوقات فراغت ساعاتی غیر رسمی و غیر جدی از وقت دانش آموز را شامل می شود که با اختیار و آزادی و بر اساس سلائق و علائق او منطبق باشد و نقش پدران و مادران و مربیان محترم فقط راهنمایی و جهت دادن و نظارت می باشد تا اوقات فراغت به اوقات شاد و پر بهره تبدیل شود نه ساعاتی که کسل کننده ترین اوقات فرزندانمان را شامل شود.